Kochana Towarzyszko!

[...] Ja, jak wiecie, od Nowego Roku siedzę tu w Krakowie. Znalazłem od lutego zajęcie małe przy Uniwersytecie Ludowym [Towarzystwo Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza] i jakoś na wpół z biedą żyję. Pracuję tu nad „Czerwonym Sztandarem” wraz z kilkoma towarzyszami, których udało się nam tu odnaleźć; wyrabiamy się wspólnie na świadomych SD i prowadzimy tu agitację, staramy się wywalczyć dla partii naszej prawo obywatelstwa. Założyliśmy tu sekcję na zupełnie innych zasadach, niż dotychczas to robiono, i podaliśmy ustawę do zatwierdzenia Komitetowi [Komitetowi Zagranicznemu SDKPiL]. Treść naszej ustawy polega na tym, że nie ma żadnych praw oprócz prawa pracy, spełniając polecenia Komitetu Zagranicznego, kształcąc się, kolportując pisma etc. Sekcja taka nie ma żadnego głosu w partii ani przedstawicielstwa; zadanie jej: wyrabiać się na SD i być na usługach Komitetu. [...]

A zatem kończę, bo mam masę pracy.

Ściskam Was najserdeczniej —
                                           Wasz Stary
Kraków, 13 lutego

Proszę w dniu jubileuszowym mego brata Feliksa Dzierżyńskiego o uwzględnienie jedynej naszej – mojej i siostry Aldony – prośby a mianowicie prośby o ulżenie losu bratankowi mej żony Władysławowi Nowickiemu synowi Aleksandra, odbywającemu dożywotnią karę więzienia w Rawiczu. Nowicki już odsiedział cztery lata.

20 lipca

W białych rękawiczkach, najpierw łomami, a potem przy użyciu ciężkiego sprzętu (produkcji Kruppa, Waryńskiego i Huty Stalowa Wola), w czwartek, 16 listopada pracownicy Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich rozkuwali podstawę pomnika Dzierżyńskiego w Warszawie.

Prace przebiegały pod czujnym nadzorem tłumu mieszkańców miasta i fotoreporterów. W pewnym momencie obserwatorzy uznali, że tempo robót jest zbyt wolne. Sami zaczęli rozbijać podstawę pomnika. Najgorliwsi zerwali z cokołu napis „Feliks Dzierżyński to duma polskiego ruchu robotniczego — B. Bierut”. Pojawiły się kwiaty. Zapalono znicze. Wielu kibiców robiło sobie zdjęcia na tle pomnika. Litery z napisu, kamienie i ziemia z podstawy stały się cennymi pamiątkami tego niecodziennego zdarzenia.

Dzierżyński zostanie zdjęty (najpierw głowa, potem reszta postaci) 17 listopada między godziną 9.00 a 12.00. Można przewidzieć następujący harmonogram prac w tym dniu:
9.00–10.00 — zdjęcie głowy Feliksa Edmundowicza,
10.00–11.00 — tułów Dzierżyńskiego spocznie na ciężarówce,
11.00–12.00 — nogi szefa Czeka dotkną ziemi.
W następnych dniach zostanie rozebrany cokół.

Warszawa, 16 listopada

A w Warszawie nie ma już pomnika Dzierżyńskiego. Zdjęto go niby z powodu budowy metra. Tłum czekał na to wydarzenie. Bałem się o krwawego Feliksa, bo uważam, że to człowiek zasłużył na karę, a nie pomnik. I wiedziałem, że wyrok będą wykonywać robotnicy, a więc lud Warszawy, który w takich sytuacjach nie zna litości. Operator dźwigu zapowiedział, że złapie Go za głowę. Złapał pętlą za tułów. Wystarczyło. Odpadła głowa, a potem nogi. [...] Tłum odśpiewał hymn, a potem jak szaty na skrawki darł stłuczone nogi i odpryski betonowego mózgu.

Warszawa, 17 listopada